Category: In-Live

ผ่านมา 5 ปีแล้ว คิดๆ ไปมันก็เร็วเหมือนกัน นับจากวันที่บรรจุเป็นข้าราชการครูเมื่อวันที่ 18 พ.ค. 2552 ณ โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ลำลูกกา มาจนวันนี้ก็อยู่ที่นี่เหมือนเดิม แต่โรงเรียนได้เปลี่ยนชื่อไปแล้ว เป็น โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ปทุมธานี และก็ยังไม่คิดจะย้ายไปไหน ก็ด้วยเหตุผลที่ว่าลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่แล้วด้วยการซื้อบ้าน ซื้อรถ และภรรยาก็ทำงานอยู่ใน กทม. ด้วย 5 ปีที่ผ่านมามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ที่แน่ๆ เลยก็คงจะเป็นการแต่งงานเมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมา ถือได้ว่ามีครอบครัว เป็นฝั่งเป็นฝาโดยสมบูรณ์ มีบ้าน มีรถ (มีหนี้สิน) ซึ่งก็เป็นการสร้างรากฐานให้กับครอบครัว สำหรับการเป็นข้าราชการครู ผมก็ยังที่พยายามพัฒนาตัวเองต่อไป เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เพิ่มเติมอยู่เสมอๆ เพื่อที่จะได้เอาไว้สอนนักเรียน แนะแนว แนะนำ และให้คำปรึกษากับนักเรียนของผมได้ และยังไม่มีความคิดที่จะไปเรียนบริหารการศึกษา ไม่คิดที่จะเป็นผู้บริหาร การเป็นครูมันก็มีข้อดี และข้อดีของครูก็เป็นสิ่งที่ผมได้รับและมีความสุข นั่นก็คือการได้รับความเคารพนับถือจากนักเรียน ผู้ปกครอง ก็ได้ดูแลนักเรียนให้ก้าวไปสู่มหาวิทยาลัยตามที่ตนเองอยากจะเรียนอยากจะเป็น การได้ดูแลนักเรียนที่เหมือนจะไปไม่รอด ให้ไปขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัยและประสบความสำเร็จ นี่คือความภูมิใจของอาชีพครูอย่างผม กำลังใจในปีที่ผ่านมาที่ทำให้ผมเห็นคุณค่าของการเป็นครูและภูมิใจในอาชีพครูมากที่สุด คือการที่ผมมีนักเรียน ม.5/8 ที่น่ารักทุกคน…

วันครูมาถึงอีกครั้งในปี 2557 นี้ สำหรับปีที่แล้วผมได้เขียนบล็อกเพื่อรำลึกถึงครูสมจิตต์ ธรรมมา ซึ่งเป็นครูที่สอนผมในสมัยที่ผมเรียนชั้นประถมศึกษา แต่พอขึ้นชั้นมัธยมศึกษา แม่ก็พาผมไปสมัครเข้าเรียนที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในอ.เสนา จ.พระนครศรีอยุธยา โรงเรียนนั้นก็คือโรงเรียนมัธยมผดุงวิทยาครับ   สำหรับประสบการณ์ต่างๆในชีวิตผมช่วงเวลาที่ผมเรียนที่นี่เป็นเวลา 3 ปี คือ ม.1-ม.3 ถือได้ว่าเป็นช่วงชีวิตที่แตกต่างจากชั้นประถมมากมายเลยทีเดียว เพราะผมเจอเพื่อนที่มีความหลากหลายมากขึ้น ทั้งเพื่อนดี เพื่อนเล่น เพื่อนเรียน ฯลฯ แต่สิ่งที่ผมจำและไม่มีวันลืมไปตลอดก็คือความมีน้ำใจและการสนับสนุนของคุณครูท่านหนึ่ง คุณครูท่านนั้นก็คือครูธิภัทร สุวานิช ซึ่งในปัจจุบันท่านดำรงตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนผดุงอาชีวะเสนา   การที่ผมไม่ลืมคุณครูท่านนี้ ก็เพราะท่านเป็นผู้ที่คอยสนับสนุนและแนะนำผมในการศึกษาเล่าเรียนมาโดยตลอด นอกจากการอบรมสั่งสอนแล้ว ท่านเป็นผู้แนะนำให้ผมไปสมัครเรียนที่โรงเรียนจุฬาภรณ์ โดยท่านเสียสละเวลาที่จะเดินทางและพาผมไปสมัครเรียนด้วย แต่ก็น่าเสียดายครับที่ผมไปช้าเกินไป เพราะเค้าปิดรับสมัครไปแล้ว แต่ท่านก็ยังสนับสนุนผมต่อ โดยแนะนำและพาผมไปสมัครที่โรงเรียนปทุมวิไล จ.ปทุมธานี ซึ่งผมขอบอกเลยว่าถึงแม้ผมจะเรียน ม.ต้น และพอมี ประสบการณ์ชีวิตวัยรุ่นมาบ้าง แต่พอมาเจอกับโลกที่กว้างขึ้นแบบนี้ผมก็ถึงกับงบไปเลยทีเดียว ก็เพราะด้วยที่ผมคงเป็นเด็กบ้านนอก ต่างจังหวัดที่ไม่ค่อยได้เข้าเมือง ไม่รู้เรื่องการศึกษาต่อ และไม่มีผู้ให้ข้อมูลด้านนี้ซักเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าผมโชคดีมากครับ ที่ได้มีโอกาสมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมผดุงวิทยาแห่งนี้ และก็โชคดีมากที่สุดที่ได้รับการช่วยเหลือดูแล สนับสนุนจากคุณครูธิภัทร สุวานิช ซึ่งทำให้ผมได้มีโอกาสเรียนในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ในโรงเรียนปทุมวิไล โรงเรียนประจำจังหวัดปทุมธานี  …

16 ม.ค. 2555 วันนี้เป็นวันครูครับ ปีนี้ขอเขียน blog เพื่อรำลึกถึงคุณครูที่ผมจำได้ไม่เคยลืมคนแรกครับ นั่นคือคุณครูสมจิตต์ ธรรมมา เป็นครูที่เคยสอนผมสมัยเรียนชั้นประถมศึกษา ที่โรงเรียนวัดอินทอารี จ.พระนครศรีอยุธยา ที่บอกว่าเป็นครูที่ผมไม่เคยลืม ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะว่าคุณครูท่านนี้ค่อนข้างดุในสายตาผม และตอนนั้นผมกลัวครูท่านนี้มาก และส่วนสำคัญที่ทำให้ผมรำลึกถึงท่านเสมอคงเป็นเพราะการสอนของท่าน ที่ไม่ได้สอนแค่วิชาความรู้เท่านั้น ท่านสอนผมทั้งกริยา มารยาท รวมทั้งการใช้ชีวิต ผมยังจำได้ดีและติดเป็นนิสัยมาทุกวันนี้ก็คือการพูดคำหยาบคาย ถ้าใครพูดและครูได้ยินขึ้นมา ต้องโดนเรียกไปและให้ตบปากตัวเองเสมอ ทำให้ทุกวันนี้ผมไม่เคยพูดคำหยาบคายเลย(แม้แต่ใช้คำว่ากู/มึง กับเพื่อน) ตั้งแต่ผมอยู่ ป.1 เป็นต้นมา ผมก็ได้เรียนภาษาไทยกับคุณครูสมจิตต์ ธรรมมา แต่ก็จำเรื่องรวมต่างๆ ไม่ได้มากนัก แต่ที่จำได้แม่นก็คือคุณครูมักจะให้คัดไทย และอ่านทำนองเสนาะ คุณครูมักจะให้งานทุกคนในห้องคือการอ่านหนังสือทุกวันที่บ้าน โดยเมื่ออ่านแล้วต้องให้พ่อ แม่ หรือผู้ปกครองเซ็นต์ชื่อมาที่หนังสือในทุกหน้าที่เราอ่านด้วย และคุณครูก็จะมาตรวจลายเซ็นต์ทุกวัน และเรื่องที่ผมจำได้แม่นอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ทุกๆ ปีใหม่ ผมและเพื่อนๆ ในห้องก็จะถูกคัดเลือกให้ทำหน้าที่เป็นผู้รำวงมาตรฐานทั้ง 10 เพลง ตอนนั้นผมอายมาก และก็อายทุกปีที่ต้องออกไปรำวงมาตรฐานให้เพื่อนๆ ดูตอนงานปีใหม่ คุณครูได้สอนทุกคนให้รู้จักการรำวงและสามารถรำวงมาตรฐานทั้ง 10 เพลงได้ พอโตขึ้นมาผมก็เลยประทับใจและภูมิใจว่าเราได้เคยรำวงมาตรฐานทั้ง 10 เพลงมาแล้วนะ!…