16 ม.ค. 2555 วันนี้เป็นวันครูครับ ปีนี้ขอเขียน blog เพื่อรำลึกถึงคุณครูที่ผมจำได้ไม่เคยลืมคนแรกครับ นั่นคือคุณครูสมจิตต์ ธรรมมา เป็นครูที่เคยสอนผมสมัยเรียนชั้นประถมศึกษา ที่โรงเรียนวัดอินทอารี จ.พระนครศรีอยุธยา ที่บอกว่าเป็นครูที่ผมไม่เคยลืม ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะว่าคุณครูท่านนี้ค่อนข้างดุในสายตาผม และตอนนั้นผมกลัวครูท่านนี้มาก และส่วนสำคัญที่ทำให้ผมรำลึกถึงท่านเสมอคงเป็นเพราะการสอนของท่าน ที่ไม่ได้สอนแค่วิชาความรู้เท่านั้น ท่านสอนผมทั้งกริยา มารยาท รวมทั้งการใช้ชีวิต ผมยังจำได้ดีและติดเป็นนิสัยมาทุกวันนี้ก็คือการพูดคำหยาบคาย ถ้าใครพูดและครูได้ยินขึ้นมา ต้องโดนเรียกไปและให้ตบปากตัวเองเสมอ ทำให้ทุกวันนี้ผมไม่เคยพูดคำหยาบคายเลย(แม้แต่ใช้คำว่ากู/มึง กับเพื่อน) ตั้งแต่ผมอยู่ ป.1 เป็นต้นมา ผมก็ได้เรียนภาษาไทยกับคุณครูสมจิตต์ ธรรมมา แต่ก็จำเรื่องรวมต่างๆ ไม่ได้มากนัก แต่ที่จำได้แม่นก็คือคุณครูมักจะให้คัดไทย และอ่านทำนองเสนาะ คุณครูมักจะให้งานทุกคนในห้องคือการอ่านหนังสือทุกวันที่บ้าน โดยเมื่ออ่านแล้วต้องให้พ่อ แม่ หรือผู้ปกครองเซ็นต์ชื่อมาที่หนังสือในทุกหน้าที่เราอ่านด้วย และคุณครูก็จะมาตรวจลายเซ็นต์ทุกวัน และเรื่องที่ผมจำได้แม่นอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ทุกๆ ปีใหม่ ผมและเพื่อนๆ ในห้องก็จะถูกคัดเลือกให้ทำหน้าที่เป็นผู้รำวงมาตรฐานทั้ง 10 เพลง ตอนนั้นผมอายมาก และก็อายทุกปีที่ต้องออกไปรำวงมาตรฐานให้เพื่อนๆ ดูตอนงานปีใหม่ คุณครูได้สอนทุกคนให้รู้จักการรำวงและสามารถรำวงมาตรฐานทั้ง 10 เพลงได้ พอโตขึ้นมาผมก็เลยประทับใจและภูมิใจว่าเราได้เคยรำวงมาตรฐานทั้ง 10 เพลงมาแล้วนะ!…