ครั้งก่อนพูดถึงการนั่งหน้าห้อง การพยายามที่จะผลักดันตัวเองให้อยู่แถวหน้า และความกล้าที่จะเผชิญกับความท้าทาย สิ่งเหล้านี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน? มันไม่ใช่แค่ความต้องการเป็นที่หนึ่ง แต่มันคือการสะสมความรู้และประสบการณ์ที่จะก้าวไปสู่จุดหมายต่างหาก นั่นคือการที่ใครสักคนจะพยายามฝึกฝนตัวเอง หรือพยายามที่จะใฝ่เรียนรู้ พยายามที่จะนั่งหน้าห้องเสมอ นั่นเป็นเพราะส่วนหนึ่งคนเหล่านั้นมีเป้าหมายในชีวิตที่แน่นอน
มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดมีการวิจัยติดตามสำรวจคนกลุ่มหนึ่ง โดยสำรวจคน 600 คน พบว่า 27% ของผู้ตอบไม่มีเป้าหมายในชีวิต 60% มีเป้าหมายที่คลุมเครือ 10% มีเป้าหมายระยะสั้นที่ชัดเจน และ 3% มีเป้าหมายระยะยาวที่ชัดเจน
ผ่านไป 20 ปี พบว่าคน 3% นั้นทุ่มเทเวลาและความพยายามไปในเรื่องๆ เดียว จนพวกเค้าประสบความสำเร็จมากในวงสังคม ส่วนคน 10% ส่วนใหญ่อยู่ระดับกลางของสังคม เค้ามุ่งมั่นตามเป้าหมายระยะสั้นที่กำหนดไว้ และพบว่าคนกลุ่มนี้เป็นพวกแพทย์ ทนายความ วิศวะ ผู้บริหารระดับสูง ฯลฯ และแน่นอนรองลงมาคือคนกลุ่ม 60% และ 27% ตามลำดับครับ คนกลุ่มสุดท้ายนี้คือกลุ่มคนที่ส่วนใหญ่จะตกงาน บ่นว่าผู้อื่น บ่นว่าสังคม และทุกอย่างบนโลกนี้
สรุปใจความที่ผมเล่ามาทั้งหมดนี้ก็คือ หากเรามีเป้าหมายที่ชัดเจน และลงมือปฏิบัติ ฝึกฝน มุ่งมั่นอยู่กับมันตลอดเวลา เราจะประสบความสำเร็จและเป็นบุคคลที่อัจริยะด้านนั้นๆ ครับ
ถ้าเป็นนักเรียน และยังไม่มีเป้าหมายในอนาคตในระยะยาว ก็ลองวางเป้าหมายระยะสั้นๆ ไปก่อนก็ได้ครับ เช่น เทอมหน้าที่จะทำให้ได้เกรดเท่าไหร่ จะฝึกภาษาอังกฤษให้ได้ระดับไหน จะซ้อมดนตรีให้เก่งสักเท่าไหร่ แล้ววางแผนการพัฒนาตนเอง ฝึกซ้อม เราก็จะเก่งขึ้นและประสบความสำเร็จแน่นอนครับ
//Ref Harvard’s 4:30 A.M.
