Year: 2015

วันนี้ (2 ธันวาคม 2558) อันนาอายุครบ 3 เดือนแล้วครับ เดือนที่ผ่านมานี้ มีเหตุการณ์ที่สำคัญที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมอย่างนึงก็คือการต้องเข้ารับการผ่าตัดใหญ่ เป็นการผ่าตัดเอาลำไส้ที่มีปัญหาออกครับ ใจนึงก็กลัว ใจนึงก็คิดถึงอันนา เป็นห่วงอันนาเหลือเกิน แต่ก็ได้คุณแม่อันนามาช่วยเฝ้าแล้วก็ดูแลคุณพ่อ ส่วนอันนาก็อยู่กับคุณย่าที่บ้าน สำหรับสิ่งที่เบื่อที่สุดก็คงเป็นการต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาล กินอาหารเหลว อาหารอ่อนๆ แล้วก็คิดถึงอันนา คิดถึงทุกคนที่อยู่ทางบ้านครับ ผลการผ่าตัดก็ผ่านไปด้วยดี ก้อนเนื้อที่ตรวจพบก็ไม่อันตรายครับ การที่ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้ ก็ต้องขอบคุณพ่อ แม่ ฝน น้อง ยาย พ่อกับแม่ของฝน และทุกๆ คน รวมทั้งเพื่อนร่วมงาน ที่เป็นกำลังใจให้กันมาตลอดครับ วันที่ได้กลับบ้าน คือวันที่ดีใจที่สุด ที่จะได้พบอันนาอีกครั้ง เวลาสัปดาห์กว่าที่โรงพยาบาล มันก็เหมือนอยู่นานเป็นปีเลยล่ะครับ ส่องกระจกดูตัวเอง ผอมแห้งแรงน้อยมาก ผอมลงเป็นรวดเร็วและรุนแรง จนดูกระจกก็แทบจำตัวเองไม่ได้เลย หลังจากกลับมาอยู่บ้านก็มีคณะครูจากเตรียมพัฒน์ฯ มาเยี่ยมกันครับ ต้องขอขอบคุณมิตรภาพที่ดีแบบนี้อีกครั้งครับ

วันนี้ (วันที่ 2 พฤศจิกายน 2558) อันนาอายุครบ 2 เดือนแล้วครับ ตั้งแต่ต้นเดือนทีผ่านมา เกิดเหตุการณ์สำคัญในชีวิตก็คือถ่ายเป็นเลือด จนหมดสติ ล้มหัวฟาดพื้น แต่วันนี้โชคดีที่คุณปู่อันนามาเยี่ยม คุณย่าอันนาก็อยู่ น้องส้ม ฝน น้องป๋อง และเพื่อนน้องป๋องก็มานอนที่บ้าน ทุกคนเลยช่วยกันพาผมส่งโรงพยาบาลกลางดึก ซึ่งก็เกือบจะรุ่งเช้าแล้วครับ หมดทำการล้างท้องดู ก็ไม่พบเลือด ซึ่งเลือดน่าจากออกมาจากลำไส้ หมอเลยนัดมาส่องกล้องครับ แล้วก็พบก้อนเนื้อ ซึ่งหมอแนะนำให้ผ่าตัดเอาลำไส้ส่วนนั้นออกไป กำหนดผ่าตัดก็วันที่ 17 พ.ย. ครับ ระหว่างยังไม่รู้ผลว่าก้อนเนื้อนั้นจะดีหรือร้าย ทุกคนก็คงจะกังวลกัน โดยเฉพาะแม่ฝน ภรรยาของผม แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็พร้อมทำใจล่ะครับ สู้ๆ มีกำลังใจจากภรรยา ลูก พ่อแม่ และอีกตั้งหลายคน ในเดือนนี้น้องอันนายังอ้อแอ้ ตัวเล็กกระจิ๊ดริ๊ดครับ ได้มองเค้าทีไรก็มีความสุขแบบบอกไม่ถูกทุกที แค่ได้เห็นเค้าทุกคน ได้อยู่ด้วยกัน ได้อุ้ม ได้หอมแก้ม รู้สึกว่าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นี่ผมคงหลงรักเค้ามากจริงๆ และก็คงเหมือนพ่อแม่ทุกๆคนนั่นแหระครับ อ่อ เดือนนี้พาอันนาไปโกนผมไฟมาด้วยครับ กลายเป็นเด็กหัวโล้นไปแล้ว