Month: June 2012

หลังจากที่ได้เห็นโฆษณาของธนาคารกรุงเทพฯ เรื่องนี้ รู้สึกประทับใจมาก และทำให้ผมรู้ได้ว่าการที่จะสอนนักเรียนให้เค้าเป็นอะไรตามที่เค้าต้องการนั้น ไม่ใช่การให้ข้อมูลเกี่ยวกับลักษณะงาน เงินเดือน หรืออะไรทั้งนั้น แต่เราต้องให้นักเรียนเค้าเข้าใจว่าวิธีการหรือแนวทางที่เค้าจะก้าวไปสู่จุดนั้น จะไปได้อย่างไร ซึ่งโฆษณานี้เป็นโฆษณาที่ให้แนวคิดและวิธีการสอนของผมได้ดีมากเลยทีเดียว ทำให้ผมได้แนวทางการสอนหรือการแนะแนวนักเรียนเพิ่มเติม ว่าเราไม่ควรจะถามว่านักเรียนเค้าต้องการเป็นอะไรหรือประกอบอาชีพอะไรในอนาคต แต่เราควรบอกให้เค้ารู้ด้วยว่าเค้าจะไปถึงจุดหมายที่ต้องการได้อย่างไร

นับตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ 10 มิ.ย. 2555 เป็นต้นไป ผมจะไม่มีโอกาสได้คุยกับตาของผมอีกแล้ว เพราะท่านได้ไปสู่สุขคติอันเป็นภพภูมิที่ดีแล้ว ความทรงจำของผมกับตาอาจจะมีไม่มากนัก แต่ในแต่ละความทรงจำเป็นเป็นสิ่งที่ผมประทับใจและไม่มีวันลืม หลังจากผมอายุได้ไม่ถึงสิบขวบ ครอบครัวของผม (พ่อ แม่ น้อง และผม) ได้ย้ายออกไปอยู่บ้านหลังใหม่ซึ่งปลูกไว้ไม่ไกลจากบ้านของตาและยาย หลังจากที่ตาของผมได้ซื้อรถเกี่ยวข้าวและทำธุรกิจเกี่ยวกับรถเกี่ยวข้าว ผมได้เดินทางไปในที่ต่างๆ กับตาหลายที่ ทั้งกาญจนบุรี สุพรรณบุรี กำแพงเพชร เพราะด้วยจะต้องนำรถเกี่ยวข้าวไปเกี่ยวข้าวในที่ต่างๆ ด้วยเหตุนี้ผมจึงมีโอกาสขับรถยนต์เป็นตั้งแต่ยังเด็ก ตาสอนให้ผมขับรถยนต์ ขับออกสู่ถนนใหญ่ ขับไปต่างจังหวัด เราเดินทางไปด้วยกันหลายๆ ที่ ซึ่งตอนนั้นผมยังเด็ก และก็สนุกกับการเดินทางไปยังที่แปลกใหม่ ตาเคยสอนให้ผมขับรถไถนา เราเคยขับรถไถนาด้วยกัน ผมเป็นคนนั่ง ตาเป็นคนขับ ถึงแม้แดดจะร้อนมาก แต่ผมกลับรู้สึกสนุก ช่วงหลังๆ ตาให้ผมขับ และให้ผมขับคนเดียว ผมได้มีโอกาสขับรถไถนาอย่างจริงจังก็คงจะเป็นครั้งนี้ ทั้งๆ ที่บ้านผมก็ทำนาแต่พ่อกับแม่ไม่เคยให้ทำนาเลย เคยแต่ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเลี้ยวรถไถนาไม่ไหว จนรถปีนขึ้นไปบนสายไฟที่โยงกับเสาไฟฟ้าไว้ แล้วผมก็ทิ้งรถไว้อย่างนั้น และตาของผมก็ต้องมาขับเอาลงมาให้ หน้าที่ของผมอย่างหนึ่งก็คือพาตาและยายไปหาหมอ เราไปหาหมอด้วยกับบ่อย หมายถึงผมเป็นคนพาไปนะครับ จริงๆ ตาผมเป็นคนแข็งแรง…